Rozdział 4. Uratuj się od smutku i rozpaczy, bo inaczej już nigdy nie uciekniesz...

Udało się, jest rozdział! Gratulację dla mnie, że się udało, bo w to nie wierzyłam....

Chciałam podziękować, wszystkim osobą co komentują, obserwują, albo po prostu czytają ten blog. Bardzo też, pragnę podziękować Spokoyoh, bo ostatnio czytałam jej opowiadania o Asakurach i wpadłam na pomysł z tym blogiem. Brawa dla niej !

Następny jest mój i tylko mój bóg -Zanie ^^

Daruś

Viv... <3

Aya

Ania-medium

Staf @.@ i.....

ShamanHoshi-która mnie wspiera, arigato !

****


Szatyn o czarnych jak smoła oczach, siedział na dachu patrząc nieprzytomnie w gwiazdy. Rozmyślał, o dzisiejszym dniu. Dlaczego jego brat to zrobił ?! Nic by się nie stało, gdyby je chociaż w spokoju zostawił, niech wygra, ale mógł oszczędzić je. Ich własną rodzinę !
-Dlaczego ?-westchnął, dalej patrząc w obłoki. Obok niego przysiadł się Lenny.
-Też nie możesz spać ?-spytał na wstępie, fioletowłosy przysiadając się do Asakury.
-Po części-mruknął w odpowiedzi, słuchawkowy szaman.
-Już Ci lepiej ?-kolejne pytanie. Naszemu kochanemu Yoh, jakoś humor się trochę polepszył, czując tą troskę ze strony przyjaciół, swojej narzeczonej i ludzi mu bliskich. To był jego największy skarb... On wiedział, że Len tylko udaje takiego niewrażliwca bez serca, a w rzeczywistości jest zupełnie innym człowiekiem, tylko po prostu w sobie skrytym.
-Nie wybaczysz mu?-takie pytanie,  kompletnie zbiło z tropu szatyna. Po co on o to pytał ? Przecież to raczej oczywiste.... Hao powinien ponieść jakieś konsekwencje za swoje postępowanie, powinien zapłacić za swoje zbrodnie, za swój cynizm i zachowanie!
-Znasz odpowiedź, więc po co pytasz-oznajmił z uśmiechem, Yoh.
-Przestań wymuszać tutaj dobry humor, tylko odpowiedz na moje pytanie-nakazał Tao. Asakura spoważniał. Myślał, że złotooki nie zobaczy, że wymusił uśmiech. Westchnął tylko, nie wiedząc co powiedzieć.
-Nie potrafię, mu wybaczyć. Nie potrafię-wyszeptał w odpowiedzi, tak cicho, że Ren ledwo go usłyszał. Jednak kiwnął głową, na znak, że zrozumiał.
-Pamiętaj, zawsze jest druga strona medalu, co nie znaczy, że nie powinien zapłacić za swoje grzechy-stwierdził chińczyk, wstając.
-Jak ty ?
-Tak.-odpowiedział śliwkowłosy, zaciskając ręce w pięści. Brzydził się swoją przeszłością, ale wiedział, że to właśnie to, spowodowała kim on teraz jest.-Jak każdy z nas-dodał, spoglądając w niebo ostatni raz i zeskoczył z dachu, żegnając się cicho.
~Może rzeczywiście, powinienem pomyśleć ?~pomyślał Yoh, dalej patrząc na migoczące, punkciki na niebie.
Był coraz bardziej zmęczony, coraz więcej wątpliwości... Powoli zamykał powieki, oddając się w objęcia Morfeusza.

~*~
Pewien szatyn, może w wieku dziesięciu lat, wracał ze szkoły, niosąc jakieś zakrwawione zwierzę na rękach. Nie wyglądał na szczęśliwego. Cały zapłakany, patrzył ze smutkiem na to wszystko. Miał rozkrwawioną wargę i podbite oko. Szedł ze spuszczoną głową. Nikt nie zwracał na niego uwagi. Ludzie traktowali go jak powietrze. Szeptali, między sobą, że jest dziwny i nienormalny, tylko z tego powodu, że rozmawiał i widział duchy.
Pewnego dnia znalazł, małego i bezdomnego psiaka pod szkołą. Zawsze dawał mu połowę swojego bento i przynosił wodę, by miał co pić i jeść. Pokochał tego szczeniaka i nadał mu nawet imię "Shiro", jednak wszystko co piękne kiedyś się kończy i właśnie teraz się to skończyło.
W szkole się go bali, ze względu na jego zachowanie, więc znaleźli małego przybłędę i na oczach biednego Yoh, zabili psa, torturując go. Szatyn, próbował się wyrwać i pomóc zwierzęciu, ale za mocno go trzymali. Nikt nie chciał mu pomóc, a teraz ? Teraz zginął jego mały przyjaciel, a ludzie zniszczyli coś co kochał i to tylko, dlatego, że jest szamanem. To jak przekleństwo, gdyby mógł, wcale by nim nie został, ale dziadek już mu to tłumaczył, że takiego daru, samemu się nie wybiera i jeśli już się to coś w sobie ma, to trzeba z tym żyć dumnie. To była kolejna rzecz, dla której warto zmienić świat, by zmienić ludzkie serca....

~*~

Pewien szaman, o długich, brązowych włosach, wstał biorąc łapczywie oddech. Nadal nie mógł uwierzyć, w to co mu się przyśniło. Ten chłopak , jego brat tak zapłakany. Widział siebie, widział siebie kiedy był mały. Widział tak samo smutne i rozżalone spojrzenie.
-Mistrzu, co się dzieje ?-spytała mała murzynka, wchodząc do namiotu i przecierając zaspane oczka.
-Nic Opacho-chan-mruknął szatyn w odpowiedzi. Już trochę się uspokoił, jednak nadal ciężko mu się oddychało.
~Czemu ciągle śni mi się mój brat ?!~pomyślał, z rozgoryczeniem. Ta myśl, nie dawała mu spokoju...
-Czemu już wstałaś ?-zapytał zdziwiony tym, że była już na nogach. Przecież normalnie on wszystkich budził, o wschodzie słońca...
-Hao-sama jest południe-pisnęła murzynka, uśmiechając się radośnie do swojego mistrza. Musiał teraz wyglądać komicznie, z tak zdziwionym wyrazem twarzy. Zupełnie jakby ktoś mu powiedział, że Ziemia jest okrągła, kiedy on by myślał, że jest płaska.
-Zaraz będę-mruknął, nakazując jej gestem ręki by wyszła z namiotu.
~Jak tak dalej pójdzie, to długo nie pociągnę~rozmyślał....

****

Udało się, udało , udało, udało i są błędy *-*

Hao: Nie znoszę Cię, wiesz ?

A ja Cię kocham ^^ *popija kawę*

A tak ogółem, to gdzie twój braciszek ?

Hao: Zamknij się -,-

Niet ^^